Ze komt binnen … een en al ratelend over het niet begrepen worden door haar echtgenoot.
Ik kom er voorlopig niet tussen … dit is blijkbaar nodig.
En dan komt er ruimte die ik kan benutten. En ik vraag of ik haar verhaal mag omzetten naar een oefening. En dat mag.
Ik laat haar 2 stoelen neerzetten. Eentje voor haar en eentje voor haar echtgenoot. Ze mag zelf bepalen hoe dicht of hoe ver uit elkaar.
Ik vraag haar naast mij te komen staan. En vertel haar dat dit de scheidslijn is. Wanneer het nodig is zal ik je uitnodigen om hierop te komen staan en om samen met mij therapeutisch naar de situatie te kijken.
Ze gaat in op de uitnodiging om op haar stoel te gaan zitten en haar hele verhaal te doen … haar verhaal naar haar echtgenoot.
Daarna gaat ze in op de uitnodiging om op de stoel van de echtgenoot plaats te nemen. Als haar echtgenoot!
Ik heb haar snel moeten uitnodigen om naar de scheidslijn te komen. Want op de stoel van en als echtgenoot kon ze voelen hoe hij zich in de omschreven situatie staat. Machteloos, overdondert, sprakeloos … en toch met liefde. En op zijn stoel werd haar duidelijk wat ze moest gaan doen.
Ze zegt: ‘Ik weet wat mij te doen staat. Ik moet gaan scheiden!’
Als therapeut ben ik eerlijk gezegd een beetje overdonderd … dit gaat wel erg snel en rigoureus. En bij de vervolgafspraak komt ze ook letterlijk met de woorden binnen: ‘Zo de scheidingspapieren zijn al onderweg …’.
Na deze vervolgafspraak heb ik haar alleen nog een aantal keer elders gezien en gesproken. En iedere keer spreekt ze met veel liefde over haar ex. Ze heeft nog heel goed contact met hem. Spreekt en ziet hem regelmatig. Nu echter vanuit vriendschap. Geen huwelijkse verplichtingen meer … wel ruimte om te kunnen leven zoals zij dat wilt.