Nog voordat ze gaat zitten zegt ze; “Je zult mij niet kunnen helpen hoor, maar goed … je weet maar nooit.”
Ze is via via van mij gehoord, en ze staat wel open …
Ze is 66 jaar en zo lang als de herinnering teruggaat heeft zij migraine. Iedere dag!
Na de anamnese (vraaggesprek) mag ze op de behandeltafel plaatsnemen. Haar hele lichaam voelt gespannen aan … en mijn volledige aandacht wordt naar haar bekkenregio getrokken. Alsof er in haar lichaam letterlijk herinneringen bevroren liggen opgeslagen.
Ik leg het een en ander uit en geef aan dat deze spanning kan duiden op vormen van misbruik – mishandeling – dominantie …
Ze richt zich met haar hoofd op en spreekt met boosheid: “Dus jij durft te beweren dat mijn migraine te maken zou hebben met seksueel misbruik!”
Ik leg rustig het een en ander uit … en voel dat er even tijd en ruimte nodig is. Ik ga door met een aantal behandeltechnieken en haar migraine, aanwezig toen ze binnenkwam, begint weg te ebben. Ze is geroerd en zegt zacht: “Helma, ik heb geen hoofdpijn meer.”
Ik heb met haar 3 jaar eens in de 2 maanden een afspraak. Op haar verzoek, omdat ze zich zo door mij begrepen voelt. Ze voelt duidelijk de relatie tussen psycho-emotionele kant en haar lichaam. Alleen blijft het voor haar moeilijk om echt voor zichzelf te kiezen. Zich veilig genoeg in zichzelf te voelen om haar grenzen aan te geven. Haar kwaliteit van leven is verbetert. Alleen lukt het haar niet om de stappen nemen die nodig zijn … ze berust liever in bepaalde situaties. En dat is ook een bewuste keuze!