Een jonge man, halverwege de 20, komt binnen. Hij heeft een hele pijnlijke linkerpols. Na een ongeval. Hij heeft met zijn hand en pols een raam gebroken tijdens een val. Zijn pols heeft er voor de helft afgelegen en de plastische chirurg heeft uren nodig gehad voor de herstellende operatie.
Er hebben al een aantal fysio’s naar de pols gekeken. Bijna letterlijk, want het litteken is heel erg pijnlijk en hij heeft moeite met daar aangeraakt te worden.
Wat kan ik dan nog betekenen? Onderzoek toont dat de oorzaak echt alleen is terug te herleiden naar het litteken.
Ik vraag of hij open staat voor een experiment. Een experiment met een magneet strook en een sterkere magneet. Pijn wordt door een zenuw doorgegeven. En zenuwen zijn, zoals elektriciteitsdraden te beïnvloeden door een magneetveld.
Halzittend op de tafel legt hij zelf de strook op zijn pols. Daarna gaat hij met krachtige strijkbewegingen over deze strook.
Plots vliegt hij van de behandeltafel, voor mijn gevoel allemaal binnen een seconde, en pakt mij vast. Het duurt even voor de schrik een plaats krijgt en ik opmerk dat hij mij huilend omhelst met de woorden: “Ik heb geen pijn … ik heb geen pijn!”
Wauw … wat een natuurlijke hulpbron kan doen!
(En ik zal mijn schrikreactie nooit vergeten … )